Arnavut kaldırımlı bir ara sokakta dans ederek ilerliyorum sokak çalgıcılarının arasında. Bu benim en özgür halim. Kaygısız ve delice, makul bir delilik olduğunun bilinciyle elbette –eski alışkanlıklar kolay bırakılamıyor–, kendimi bırakmak istiyorum akışa. Serin, ılık bir yaz akşamında eteklerim bacaklarımın arasından kayarken parmak arası terliklerimle, herkes ve var olan her şeyle dans ediyorum. Deniz kokusu karışıyor hissiyatıma. Yamacımdan süzülerek geçiyor ve selamlıyor beni. Rakı kadehi seslerinin arasında uzun bir yolculuğa çıkıyorum. Hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyorum anı. An benim, bense bedenimin aldığı şekilden başka bir şey değilim. Kulaklarıma gelen müzik, burnumu okşayan deniz kokusu, cıvıl cıvıl renkleriyle insanlar; hepsi, ben, ben olabileyim diye harıl harıl çalışıyor sanki. Durmasınlar istiyorum. Durmasınlar ve bitmesin bu an. Ama sonra biri sesleniyor; dönüp bakıyorum. Ve ben artık başka bir var oluş düzlemini zorluyorum. Göz göze geldiğimiz an, bir ben inşasına başlamış oluveriyorum. Soruyorum fısıldayarak “Sende beni görebilecek miyim?”.
